Ruim dertig jaar geleden leende de winkel kosteloos bromfietsen voor een promotievideo aan Ter Meulen, destijds een bekend warenhuis aan het Binnenwegplein in Rotterdam. Van Duin trad op in die video. De makers vroegen na afloop of hij snel een bordje van Bergman omhoog wilde houden voor een foto, als tegendienst. De manager van André van Duin sprong er meteen tussenin: ‘dat gaat geld kosten’. Maar hij had zijn hielen nog niet gelicht of Van Duin zei: “Kom maar met dat bordje, ik doe het graag.”

 

Die onmiskenbare gunfactor komt nog veel vaker terug in de verhalen over Bergman Rijwielen. Al jaren komen klanten hier voor nieuwe rijwielen van de bekende merken, tweedehandsfietsen en bedrijfsfietsen op locatie. Maar wat deze zaak extra bijzonder maakt is dat ze in hun winkelwerkplaats eigen fietsen maken, de echte Bergman-fietsen.

Bergman senior begon op 1 januari 1967 zijn winkel in nieuwe en gebruikte fietsen aan de Spanjaardstraat in Delfshaven. Eerst aan de overkant in een oud pand dat later gesloopt werd en nu al zo’n vijftien jaar op nummer 43. Zoon Jhon Bergman runt tegenwoordig de winkel, maar dat was geen automatische roeping.“Ik ben niet meteen in de winkel gekomen. Daar had ik niet zoveel zin in, om eerlijk te zijn. Ik ging van documentenjongen tot biebmedewerker en student aan de toneelschool. Toen stelde mijn vader voor dat ik om de hoek, in een leegstaande sigarenzaak op de Schiedamseweg, ook wel wat nieuwe fietsen kon verkopen. Op dat aanbod ging ik in en ik begon het toch leuk te vinden. Toen mijn vader het na een aantal jaar zelf wat rustiger aan wilde doen, ben ik naar de Spanjaardstraat gekomen.”

Hij mag het dan rustiger aan doen, nog steeds is vader Bergman dagelijks in de winkel te vinden. Moeder Bergman was dat ook jarenlang, zij maakte de gebruikte fietsen schoon voor ze weer in de verkoop gingen. De familieband is hecht. “Iedere ochtend ga ik op weg naar de winkel eerst langs bij mijn ouders. Dan drinken we samen een bakkie koffie.”

Ook met de klanten in de winkel wordt altijd gelachen en voor iedereen heeft Jhon Bergman tijd en persoonlijke aandacht: “Fietsen zijn maatwerk”, verklaart hij. “Ik kan wel een fiets verkopen die niet helemaal past, maar daar heb je niks aan. Te veel winkeliers zitten aan de kassakant en niet aan de consumentenzijde.”

“Ik wil graag contact met de mensen die hier komen en hoop dat mijn klanten vrolijk en voldaan de winkel uitstappen. Je wilt toch niet als een nummer behandeld worden?” Kleine bedrijven erkennen dat al langer, maar ook bij de grote ketens bespeurt Bergman inmiddels veranderingen in het klantcontact. “Als je vroeger een product zocht bij de Bas van der Heijden, zeiden ze dat het ergens in die gang links verderop lag. Nu lopen ze met je mee.”

Jhon Bergman ziet generatie na generatie langskomen in de winkel. Klanten die al lang geleden uit Rotterdam zijn verhuisd, komen nog steeds terug. Ook daar is de gunfactor onmiskenbaar. En regelmatig krijgt hij bloemen of gebak van tevreden klanten. Zelfs komen buurtbewoners eten en drinken delen met hem, want ze weten: er is altijd tijd voor een praatje en een geintje.“Ik heb gelukkig nooit ellende in mijn winkel, geen overvallen of wat dan ook. Natuurlijk komen hier echt wel eens boefjes over de vloer, maar het ligt er dan maar net aan hoe je ze aanspreekt.” De sociale controle in de buurt sterkt hem. Want hoewel hij de samenstelling van de wijk heeft zien veranderen in de jaren, is de manier van omgaan met elkaar hetzelfde gebleven. “Ongeacht waar mensen vandaan komen.”

PTT-postbodes
Het aanbod in de winkel is al even stabiel als de sfeer in de buurt en het goede contact met de klanten. Nu ja, de bromfietsen die nog door André van Duin gebruikt werden voor de reclame zijn uit het assortiment gegaan. “Je moet je concentreren op datgene waar je goed in bent, en dat zijn voor ons toch de fietsen.” En de reparaties. “Want het is geen kunst om iets op de weg te zetten, maar wel om het op de weg te houden.”

En dat lukt maar al te goed met de eigen Bergman-fietsen. Wie er oog voor heeft, ziet ze rondrijden in de stad. Zwart, een simpel frame en oersterk. Om de onverwoestbaarheid was het lange tijd een veelgebruikte fiets door postbodes. “De PTT viel geleidelijk aan weg als grote klant. Maar ze waren niet de hoofdmoot. Dat is nog altijd de reguliere klant, dus voor ons was het geen probleem.” Binnenkort wordt de fietsenlijn na 25 jaar uitgebreid met een nieuw lichtgewicht model van aluminium, vertelt Bergman trots.

Vuurwerk
Aan bijverdiensten zoals de verkoop van vuurwerk doen ze niet, want “in die paar weken per jaar negeer je je eigen klanten.” Ook de stap naar het internet hebben ze niet gezet. “We hebben wel gevoeld dat er op een gegeven moment meer fietsen online verkocht werden. Maar ik zie de online fietsverkoop niet als een gevaar, vroeger had je ook concurrentie van postorderbedrijven. Je hebt nu eenmaal klanten die puur voor prijs gaan en anderen die meer voor de service en de garantie gaan. Die laatste vind je minder op internet.”

Duidelijke keuzes, maar nee, een echte bedrijfsstrategie hebben de Bergmannen naar eigen zeggen niet. Hoewel die onbewust toch sterk lijkt op de fietsen die ze maken: robuust en voor de lange duur.

Tekst: Chantal Defesche
beeld: Paul van der Blom