Net in de knik van de Baan, in de wijk Cool lopen we tegen handboekbinderij Roest aan. De deur is open. Henk Roest kijkt zorgelijk als ik binnenstap. ‘Alles komt altijd tegelijk. Ik kom net binnen en zie dat ik lekkage heb in een kast’. Hij laat me de kast zien en het water druipt van de muren. Op zijn archiefdozen voor het inbinden van tijdschriften zie ik druppels hangen en het ruikt er muf. Er staan open bakken met stroken karton met daarop de naam van de opdrachtgevers, de hoogte van het tijdschrift, de titel en allerlei potloodstreepjes met maten. Alles is in de loop der jaren heel precies bijgehouden. Vocht en boekbinden, dat gaat niet samen. ‘Dit moet snel opgelost worden’, zegt Henk. De huisbaas is al gebeld.

‘We zijn bij één van de
weinige handboekbinders
die Nederland nog kent’

Henk heeft een Haags accent maar is een echte Rotterdammer. Hij heeft al 40 jaar zijn bedrijf in hartje stad. Eerst in de Van Brakelstraat en sinds 1980 hier aan de Baan. Zijn ogen klaren op als we over het vak praten. We zijn bij één van de weinige handboekbinders die Nederland nog kent. ‘Voor bindwerk is geen toekomst meer’. ‘Ik doe het nog voor mijn plezier maar ik kan er geen boterham mee verdienen’. Omgeven door papier, karton, machines, garens en dozen zitten we in het kantoortje waar hij angstvallig zijn oude fax/telefooncombinatie in de gaten houdt. Elk moment kan zijn vrouw hem bellen. Zijn ‘meisje’ zoals hij zelf zegt, ze is ziek.

We gaan terug in de tijd. Als 16 jarige jongen, die niet al te best kon leren, zoekt zijn vader een werkkring voor hem. Dat wordt Boekbinder Verschoor in Voorburg. Als leerling en na het behalen van een diploma is hij gazel en gaat in de praktijk het vak leren. Soms op locatie bij het Kadaster in Rotterdam. Je kunt gerust stellen dat we ondertussen met een ‘meester’ te maken hebben. In het computerloze tijdperk werd alles gebonden, zowel door bedrijven als particulieren. Bladen als Panorama, Libelle werden niet weggegooid maar ingebonden bewaard als naslagwerk. De boekbinder was een normaal onderdeel van een buurt, net als de bakker. Immers alles diende gearchiveerd te worden.

‘Bladen als Panorama werden
niet weggegooid maar ingebonden
bewaard als naslagwerk’

Advocatenkantoren, de Erasmusuniversiteit, ziekenhuizen (Dijkzigt, het Claraziekenhuis, Daniel den Hoedt), het Fotomuseum, het Maritiem Museum, de GGD, artsen en verschillende kranten en kantoorboekhandels waren zijn klant. Zo maakte hij linnen dozen en cassettes voor de Politie om procesverbalen in te bewaren of kaartenbakken met tabbladen. Voor de detailhandel maakte hij naaidozen met binnenvakjes voor klosjes en garens. In die tijd was dat een normaal artikel als men trouwde. Ik werkte 9 à 10 uur per dag en mijn vrouw hielp mee.

De telefoon gaat…voor de zoveelste keer. ‘Op dit moment word ik gek gebeld door leerlingen van de Willem de Kooningacademie’ Het is weer eindexamentijd en dan weten ze me te vinden. In tegenstelling tot vroeger zijn dit meestal bijzondere uitgaven met bijzondere materialen. Hij laat me een megagroot boek zien met een leren omslag en letters die in het leer zijn gepreegd. ’Ik hoop dat ze het mooi vindt’

Wat ik nu nog aan bindwerk heb, zijn meestal bijzondere uitgaves. Zoals b.v. boeken met de genealogie van een familie. De kwaliteit is niet altijd zaligmakend met al dat kopieerwerk. Maar ook bekende namen als Café Rotterdam, Dudok, Maritiem Museum komen langs. Roest kent iedereen en iedereen kent Roest.

Mijn vrouw zegt soms: ‘Stop er toch mee’. Van stoppen wil hij niet weten. “Wat moet ik dan doen? Ik kan bijvoorbeeld gaan vissen, maar dan doe ik liever dit.

Tekst: Cora de Roon
Beeld: Jan Nass, gemaakt voor In de ban van de Baan

Wil je updates ontvangen? Klik hieronder.

Boekbinderij Roest
Baan 180B, Rotterdam
Telefoon
010-412 08 76
Open
Op afspraak