Daisy, Breigarens en Fournituren |

Tussen de toko’s en winkelpanden met vaak wisselende bestemming, valt de kleine gevel van Daisy Breigarens aan de drukke Benthuizerstraat nauwelijks op. Toch zit de fournituren- en wolwinkel al 28 jaar op deze locatie. De klanten komen uit heel Rotterdam. Wil Deelen (66) begon haar zaak uit liefde voor het handwerkvak en is nog lang niet van plan ermee te stoppen, al maakt ze nauwelijks winst.

Eenmaal binnen springt het rijke kleurenpalet van bollen wol onmiddellijk in het oog. Elke kleur en soort gerangschikt in vakken aan de wand. Aan de muren hangen truien, poncho’s, mutsen en babypakjes. ‘Je moet voorbeelden laten zien, dat stimuleert’, licht Wil toe. Handwerken noemt ze een gave: ‘Mijn oma was coupeuse, van haar heb ik het geleerd. Ik was pas drie toen ik al achter een naaimachine zat. Je kunt het leren, maar je moet het vooral in je hebben. Wat ik voor me zie kan ik maken, ook zonder patroon.’

Concurrentie
Toen Wil met de winkel begon liepen de zaken goed. Totdat er concurrentie kwam van goedkope textielwinkels. Om het gat op te vangen kwamen er hobby-artikelen bij, zoals kaarten en kralen. Ze laat een babysetje zien: een boxpakje, mutsje, twee sokjes en een vestje. Gemaakt met een ‘ajour patroon’, een steek met gaatjes. ‘Als je zoiets voor iemand maakt, dan geef je iets persoonlijks en goede kwaliteit’, zegt Wil stellig. Ze heeft er weken aan gewerkt en vraagt er vijfenzestig euro voor. Het is duidelijk dat arbeidsloon hier gecompenseerd wordt door liefde voor het vak.

Rondbreinaalden
Een oudere dame komt binnen. Ze zoekt knoopjes bij het vestje dat ze voor haar kleindochter heeft gebreid. Wil loopt naar de muur met buisjes knopen en trekt er een uit. Als ze blauwe Nijntje-knopen op het vestje legt, klinkt de klant verrukt: ‘Geweldig! Ze is gek op Nijntje!’

‘Het is altijd gezellig kletsen
hier met de klanten’

Met de samenstelling van de buurt zijn ook de klanten veranderd. Voor Wil heeft dat ook voordelen: ‘Er komen nu veel Turkse dames, die kunnen goed haken. Marokkaanse vrouwen komen vaak voor rondbreinaalden.’ Wil laat me zien hoe je met rondbreinaalden een kraag breidt. Ik wacht af wie er deze zaterdagmiddag nog meer komen. Een Surinaamse zoekt ringetjes die je door stof kunt slaan, een studente wil zachtgroene wol, een man van rond vijftig komt voor sterk draad om mee te vissen. Wil heeft het allemaal. Als ik vraag of mannen ook breien, vertelt ze over haar twee vaste klanten: ‘Een homo stelletje, hartstikke leuk! Ja, het is altijd gezellig kletsen hier met de klanten. Vooral ook omdat je over de vorderingen praat. Je deelt iets met elkaar.’

‘Er is behoefte aan ontspanning’

Madonna
Ondanks de teruggelopen inkomsten bespeurt Wil de laatste jaren toch een opleving. ‘Mensen gaan weer vaker breien en handwerken, ook op doktersadvies. Er is behoefte aan ontspanning’, zegt ze. ‘Maar met Madonna is het begonnen! Toen zij een jaar of acht geleden breiend op een filmset werd gefotografeerd, kwam het opeens weer terug. Toen ging de jeugd van die sjaals met rondjes breien.’ Ze laat me er een zien.

Ook al gaat de opbrengst van de winkel vrijwel helemaal op aan vaste lasten, over stoppen denkt Wil nog niet: ‘Dat doe ik pas als ik me te oud voel. Ik zou het echt heel erg vinden als deze zaak verdwijnt. Breien en handwerken zijn vergeten ambachten en er zijn nog maar zo weinig winkels als deze.’